|
|
Eén van de grootste verschillen tussen mens en dier is het vermogen van de mens tot het vormen van een zelfbeeld ofwel zelfidentificatie. Zelfidentificatie, of beter gewoon identificatie is afkomstig uit het Latijns. Het is een samentrekking van 'idem facere' en betekent: 'eenzelfde maken'. Je zou voor de helderheid dus beter kunnen spreken van het vermogen van de mens zich ergens mee te vereenzelvigen.
|
Vanochtend kwam dit voorbij in een meditatie. De reden hiervoor is dat ik een beetje liep te mijmeren over dit verschil tussen mens en dier en hoe dit vermogen ons ontwikkelproces behoorlijk dwars kan zitten. Dieren kunnen in een heling in de regel vrij snel een innerlijke beweging maken naar innerlijke rust en balans. Ze maken vaak grote stappen. Uiteraard verschilt dit per dier en per situatie. Ik kom daar later nog op terug.
|
|
Maar mensen is een ander verhaal. We hebben de neiging om telkens weer terug te grijpen naar de oude situatie. Daar waar de innerlijke beweging na een heling vraagt om het ter discussie stellen van dit zelfbeeld, kan de mens behoorlijk in de knoei komen. Want de geest vertelt ons dat we zus of zo zijn, als gevolg van zus en zo gebeurtenissen in ons leven. Maar het is slechts een zelfbeeld. Als we daaraan vasthouden zitten we onszelf in de weg.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Tijdens de meditatie kwam deze ‘vereenzelviging’ voorbij als een soort kledingkast. In die kledingkast hingen allerlei kostuums. Het kostuum van ‘het kind zijn van een zekere vader en een zekere moeder’, het zoon/dochter zijn, het zorgzaam zijn, doortastend zijn, oplossingsgericht zijn, een bepaald beroep zijn, ga zo maar door. Al deze kostuums hingen aan hangertjes die de gebeurtenissen zijn op basis waarvan we dit kostuum hebben ontwikkeld. De hangertjes hingen aan de stang van ‘het bestaansrecht’. We lijken op het niveau van de geest ons bestaansrecht te ontlenen aan het kostuum dat we aanhebben. De hele maatschappij is er op ingericht.
|
Op de plank lagen nog allemaal truien. Het waren onze verworvenheden. De auto, het huis, de tuin, de vakanties, de relaties, de kinderen, de dieren. Maar in die kast waren ook laatjes. Soms zichtbaar, soms verborgen. En in die laatjes zaten allerlei innerlijke overtuigingen over onszelf. Er was ook een kluisje zichtbaar, in de diepte, verborgen achter alle kleding. In dat kluisje zat dat wat echt in de krochten van ons onderbewuste is verstopt. Maar soms lijken we daar wel zuinig op te zijn.
|
|
Wanneer we ons identificeren met het man of vrouw zijn, vader of moeder zijn, zoon of dochter, bakker of huisarts, zorgzaam of doortastend, en ga zo maar door, en we willen gewoon bezield mens worden, dan komen al deze kostuums ter discussie te staan. Ons zelfbeeld en daarmee ons wereldbeeld komt daarmee op losse schroeven te staan. De pilaren waarvan we dachten dat ze zo stevig stond, beginnen te wiebelen om uiteindelijk te verdwijnen. Dat is niet perse prettig en kan de boel aardig laten schudden. Dit brengt schrik teweeg. Wie ben ik dan wel, als ik dat allemaal NIET meer ben. Waaraan ontleen ik dan mijn bestaansrecht? De vraag is dan waarom onze geest vindt dat we dat nodig hebben.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Toevallig stuitte ik, bij het schrijven van deze nieuwsbrief op een bevestiging van bovenstaande en waarom ‘die klerenkast’ ter discussie komt te staan op het moment dat we ons werkelijk gaan openen voor de mens die we zijn. Hetzij tijdens een heling, of tijdens de training New Medicine.
|
Op de website van Geestkunde.net wordt verteld dat vereenzelviging of identificatie de geestestoestand is van overdracht, waarin de geest door onbewustheid van zichzelf, meent een en hetzelfde te zijn als dat, wat de geest omgeeft. En dat is de inhouden van de ziel, het lichaam en de personen, bezittingen, en dus ook onze dieren, en onze omstandigheden (zoals familiesysteem) in het tijdelijke bestaan. Vereenzelviging is daarmee het tegendeel van 'zichzelf zijn' en van de na te streven zelfbewustwording. Het is de geestesgesteldheid, waarin door overdracht alle aandacht en toewijding juist opgaan in iets anders en de geest daardoor volledig aan het bestaan van zichzelf voorbijgaat.
|
Het is dan niet zo verwonderlijk dat deze vereenzelviging of identificatie remmend werkt op de persoonlijke groei. Deze rem wordt dan ook vaak ervaren op het moment dat de ziel wordt aangesproken en de verbinding hiermee wordt vrijgemaakt.
|
De vereenzelviging met onze dieren zou de verklaring kunnen zijn van het gegeven dat de neiging hebben het gedrag van onze dieren ons persoonlijk aan te trekken, en een ander hier persoonlijk op aan te spreken. De menselijke vereenzelviging met het dier is overigens ook remmend voor het het dier in kwestie. Hoewel dieren het principe van vereenzelviging niet kennen, dan heeft het als het ware ons kostuum aan. Denk daarbij aan alle rasstandaarden die er zijn. Maar als we een hond uit het buitenland zielig vinden, dan hebben we het ook een kostuum aangetrokken, die van slachtoffer.
|
Een dier kan zich pas verlossen van het aangemeten kostuum, op het moment dat de mens zich bewust wordt van dit gegeven. Dat is niet goed of fout. Dit is nu eenmaal zoals de geest van de mens functioneert. Daar waar het dier vrij spel krijgt, en werkelijk mag worden wie hij op zielsniveau is, dan zal hij de grote stappen maken die nodig zijn naar heelwording.
|
De menselijke geest blijft een boeiend iets. Pas als we ons bewust worden hoe dit werkt kunnen we de geest bevrijden van de vereenzelviging met alles wat ons omringt, en worden wie we werkelijk zijn. Op wat voor manier dan ook.
|
|
In dit kader zijn er bij Freedom of Spirit de volgende mogelijkheden:
|
|
- Tweeheid, een helende sessie samen met je dier
|
|
- Blauwdruk, handanalyse in combinatie met 3 helingen
|
Dank je wel voor het lezen!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|