Zoals velen onder ons heb ik mijn middelbare school doorlopen, heb een studie gedaan en ben gaan werken. Ik werd dierenarts. Eerst in loondienst, later in eigen praktijk en weer later voor de overheid.

En nu alweer geruime tijd in de praktijk, omdat het op enig moment weer begon te kriebelen. Ik wilde weer werken met mens en dier maar dan in een andere hoedanigheid. Misschien ook wel een beetje als een soort dierenarts. Maar meer nog als een Sjamaan, mij bewegend in de ontastbare werkelijkheid, op zoek naar het antwoord op de vraag wat maakt dat een dier iets gaat mankeren of zich op een bepaalde manier gaat gedragen?

Hoe verhouden wij ons ten aanzien van dit dier, en dier ten aanzien van ons? Is die verstandhouding voor eenieder wel gezond en zoals hij behoort te zijn? Beantwoord hij wel aan die oorspronkelijke oer ordening van mens en dier?

Als je mij anno 2023 vraagt wat mij het meest kenmerkt, dan is het niet mijn portretfoto, dan is het de omslagfoto van de adelaar. Vanuit sjamanistische perspectief is hij mijn krachtdier. Als het echt spannend wordt of ingewikkeld tijdens een heling, haal ik hem erbij en draag ik het stokje over. Hoog in de lucht, alles ontstijgend, met overzicht en inzicht, met een scherp oog van dat wat gezien en geheeld mag worden.

Het bijzondere van mijn werk is dat het niet meer voelt als werk. Dit is wat ik te doen heb, mens en dier weer terug laten keren naar hun ware natuur. Ieder voor zich en in verbondenheid. Het is werk waar ik dagelijks dankbaar voor ben.